Verslag van de recente KH1/KH7Z DXpeditie naar Baker eiland

Verslag van de recente KH1/KH7Z DXpeditie naar Baker eiland. Dit verslag is geschreven door twee leden van de bemanning die het team daar naartoe bracht. De schrijvers van dit verslag hadden tot kort voor de reis geen idee van ham radio.

De afgelopen maand heeft het schip NAI’A de meest ongewone charter uitgevoerd en een fascinerende reis gemaakt! We kunnen met trots zeggen dat we met succes een expeditie van 14 HAM-radio-operators naar het afgelegen Amerikaanse Baker eiland hebben gefaciliteerd, waar deze gedurende tien dagen hun kamp hebben opgezet om met de gehele wereld te communiceren.

Reis data: 16 juni 2018 t/m 12 juli 2018

Voor degenen die niets weten over ham radio (waaronder wijzelf, tot voor kort), sta ons toe het uit te leggen … Wereldwijd zijn er letterlijk miljoenen mensen die zich met amateurradio bezighouden als hobby, met als doel contact te maken met andere amateurs over de hele wereld. Van die die miljoenen amateurs is maar een klein groepje van misschien 200 hams die een stap verder zetten en expedities (aka DXpedities) organiseren naar ver afgelegen locaties. Er is een lijst van ‘gewilde’ locaties om vanuit te zenden en heel hoog op die lijst, vindt u een piepklein eiland op slechts 12 mijl ten noorden van de evenaar in het midden van de Stille Oceaan: Baker eiland. Het is meer dan tien jaar geleden dat iemand vanuit dit zanderige eiland land actief was en dus kwam een ​​groep van ham operators bij elkaar en besloot dat het tijd werd om een ​​team daarheen te sturen!

Eilanden kunnen niet verder afgelegen liggen dan Baker! Met slechts een omtrek van 2,6 mijl, volledig vlak en met een beperkt aantal natuurlijke hulpbronnen (bijvoorbeeld geen zoet water), is het volledig onbewoond en dat is al vele decennia zo. Maar voor zo’n klein eiland heeft het een zeer kleurrijke geschiedenis! In het midden van de 19e eeuw werd Baker door zowel de Britten als de Verenigde Staten opgeëist voor het exploiteren van guano-mijnbouw (er is een enorme vogelpopulatie op het eiland, later meer hierover). In de jaren dertig, werden jonge inheemse Hawaiianen overgebracht voor een experiment om zich op Baker te vestigen: in die tijd was permanente bewoning essentieel om land te claimen en Hawaiianen werden beschouwd als de best mogelijke groep om te overleven onder de zware omstandigheden van het eiland. Nu kon worden geclaimd dat het eiland bevolkt was en voor de commerciële luchtvaart zou dit nuttig kunnen zijn. Het is echter waarschijnlijker dat met de toename van de wereldwijde politieke spanningen het in feite het leger was die dit in de gaten had. Tijdens WO II bombardeerden de Japanners Baker en de buureilanden Jarvis en Howland, toen ze terugkwamen van Pearl Harbor. De VS hebben haar mensen van het eiland gehaald en sindsdien is het eiland onbewoond. Tegenwoordig wordt Baker beschermd door de US Fish and Wildlife Service (USFWS) en mogen mensen het eiland niet betreden zonder uitdrukkelijke toestemming, verleend na een uitgebreid en gedetailleerd aanvraagproces. De groep HAM radio operators die deze DXpeditie organiseren, verkregen het recht om het eiland gedurende een beperkte periode te bezoeken om de DXpeditie uit te voeren. Ze werden op het eiland vergezeld door Allie, een monitor voor USFWS, die ervoor zorgde dat het project een minimale negatieve impact had op het eiland en zijn dieren.

In augustus heeft NAI’A voor het eerst kennisgemaakt met ham radio en DXpedities toen we werden benaderd door de leiders van deze groep die op zoek waren naar een schip en bemanning die hun ambitieuze reis konden ondersteunen. Rob Barrel, één van de eigenaren van NAI, heeft zich direct aangesloten omdat dit precies het soort expeditie is waarvoor hij NAI’A heeft ontworpen. Met uitgebreide kennis van dit soort wateren, met eerdere ervaringen met vergelijkbare expedities (meerdere reizen naar de Phoenix-eilanden om de verdwijning van Amelia Earhart te onderzoeken en om PIPA (Phoenix Islands Protected Area) te creëren en te ondersteunen) en met een bemanning die simpelweg geen enkele uitdaging uit de weg gaat. Rob had er vertrouwen in dat als iemand dit kon doen, dat NAI’A dat wel kon. En zo werd het partnerschap afgesloten: NAI’A zou deze DXpeditie naar Baker eiland brengen!

Logistieke uitdaging en D-day

De logistiek voor dit soort reizen is ongelooflijk en moest in de maanden voorafgaand aan het vertrek van de reis in juni 2018 tot in de kleinste details worden uitgewerkt. Alleen al het organiseren van eenvoudige dingen zoals brandstof, water, voedsel en medische benodigdheden is van een andere orde wanneer je beseft dat Baker eiland op 1000 mijl van het Amerikaanse Samoa ligt, de dichtstbijzijnde haven, die op haar beurt 800 mijl van Fiji verwijderd is. Uiteindelijk hebben we 2.914 zeemijlen afgelegd. We wisten dat we 100% zelfvoorzienend moesten zijn en dat we plannen moesten hebben, back-up plannen en misschien zelfs back-up-back-up plannen voor elke denkbare situatie. Voor het team was het alle hens aan dek om deze DXpeditie tot een succes te maken. De bemanning van de NAI’A is een formidabel team en dit hebben ze bewezen bij de voorbereiding van de reis. We willen graag de volgende personen bedanken: Hussain, de operations manager en Kathy, onze inkoopmanager die in de laatste weken voor vertrek D(eparture)-Day 24 uur per dag heeft gewerkt. Vinaka vaka levu! (heel erg bedankt).

Van Fiji naar Amerikaans Samoa

Na vele maanden van plannen en talloze e-mails van de groepsleiders, Kevin en Don, kwamen we eindelijk op een punt de reis te kunnen starten. Logistiek gezien hebben we de reis opgesplitst in verschillende etappes. Het eerste doel was de boot met de volledige bemanning en meer dan drie ton aan radioapparatuur, voedsel en voorraden, afkomstig uit de VS van Fiji naar Amerikaans Samoa te brengen: vier volle dagen op zee. In Amerikaans Samoa pikken we de team leden op en beginnen we aan de tweede etappe van onze reis, naar Baker eiland: nog eens vijf dagen op zee. Bij aankomst bij Baker gaat onze bemanning helpen bij het opbouwen van het kamp, zodat de team leden de komende tien dagen grotendeels aan land konden blijven. Na het afbreken van het kamp gaan we door met het laatste deel van onze reis, een zesdaagse zeilreis terug naar Fiji. Waarna wij na drie dagen weer zullen vertrekken met Tonga als bestemming voor het walvis spotten seizoen.

Van Amerikaans Samoa naar Baker eiland

De eerste etappe verliep heel voorspoedig. Een deel van het DXpeditie-team vloog naar Fiji om aldaar in Lautoka mee te helpen 3 ton materiaal op de boot te laden. Wel  in een logische volgorde voor het opzetten van het kamp later. Na het inladen vlogen ze naar Amerikaans Samoa om zich bij de rest van het DXpeditie team te voegen. Onze overtocht verliep precies volgens plan: het HAM-team had ons uitgerust met een GPS-tracker en volgde onze precieze bewegingen, maar we waren nog steeds verbaasd toen ze ons de hoek om zagen komen en precies op het verwachte tijdstip in de haven van Pago Pago binnen kwamen. Pago Pago zelf ligt op een van de mooiste plekjes: een beschutte baai met groene, weelderige bergen die steil oprijzen uit de oceaan. Echt adembenemend en een heerlijke plek om de komende 24 uur door te brengen. Die middag, na het laden van alle bagage van het team en het bijvullen van onze brandstoftanks, kwamen Rob, Vanessa en Chad bij het team om in een net voor vertrek vergadering de plannen voor Baker eiland af te ronden. We moeten toegeven dat we niet bekend waren met de gebezigde terminologie van de teamleden! We moeten bekennen dat we een beetje hebben gelachen, want we realiseerden ons de helft van de tijd niet dat ze bij naam naar elkaar verwezen, maar bij ‘roepnaam’, de toegewezen amateur-radio-ID’s: Ned wordt AA7A, Tommi wordt HA7RY enz.! We waren in een hele andere wereld verzeild geraakt, een wereld waar we niets van af wisten, en dat zijn  de leuke dingen om mensen te ontmoeten en te spreken over totaal vreemde onderwerpen.

Baker eiland in zicht

We bleven luisteren en leren van de hams in de dagen dat we naar Baker eiland vertrokken. Zoals zo vaak met lange reizen over zee was er heel veel tijd voor het maken van een praatje. We hadden ongelofelijk veel geluk met het weer en de zeilomstandigheden, rustiger zeeën bestaan niet. En dus werden we op de vijfde dag wakker met Baker eiland in zicht, het is een ongelooflijk gevoel om land te bereiken na vele dagen op zee. En wat een prachtige plek! Prachtige witte zandstranden met golven en een groen, struikachtig eiland met zwermen vogels! Baker eiland is de thuisbasis van 11 verschillende vogelsoorten waaronder fregatvogels, domoren en sterns. Het eiland heeft de hoogste populatie van zwarte sterns ter wereld. Allie deed uitgebreid onderzoek tijdens haar tijd op het eiland en schatte de populatie van de bonte stern op zeven miljoen. We waren trots zo’n natuurlijk fenomeen te hebben mogen aanschouwen.

Nadat we Rob en Johnathon hadden uitgezonden om een ​​geschikte plek te vinden voor onze kleine boot om aan land te gaan, begon nu de echte uitdaging. Alle uitrusting en benodigdheden lossen en een kamp op te bouwen voor onze HAM vrienden voor een verblijf van 10 dagen. Je kunt je wel voorstellen dat dit een flinke fysieke inspanning ging worden. Dat is waar onze sterke, stoere Fiji-jongens hun gewicht in goud waard zijn! De bemanning van de NAI’A nam vrijwel alle fysieke arbeid op zich: tillen, sjouwen, graven, hameren, enz. Dit maakte het HAM-team vrij om zich alleen op de technische kant van de dingen te concentreren: het opzetten van hun meerdere enorme antennes bijvoorbeeld. Dat  was ongelooflijk moeilijk door de hitte van de zon, maar na twee volle dagen was het team klaar om naar het eiland te verhuizen en met de uitzendingen te beginnen.

Noodlot slaat toe

Al snel sloeg het noodlot toe. Midden in de nacht was er een zware windbui en wij waren verrast want op Baker eiland regent het nooit! De windbui heeft een ravage aangericht, mannen hielden hun tenten omhoog terwijl de wind floot en het water naar binnen stroomde. De volgende morgen werd duidelijk dat kritieke apparatuur was vernietigd en hun expeditie vele, vele uren achteruit was gezet. Het moreel in het kamp was laag, maar iedereen dwong zichzelf om verder te gaan. Dit zijn de uitdagingen die uiteindelijk, wanneer ze overwonnen worden, deze expedities tot een succes maken. Ondanks dat de hel was losgebarsten zijn ze er nog steeds in geslaagd de expeditie voort te zetten en tot een succes te maken.

De volgende dagen waren moeilijk. Het team was fysiek en mentaal uitgeput, de hitte eist haar tol van degenen die daar niet aan gewend waren. Het heeft heel wat tijd gekost om een in een productieve routine te komen. NAI’A was echt in staat om hier op in te spelen en te helpen met de logistieke kant van expeditie. Het NAI’A team was creatief in het vinden van oplossingen voor de duizend en één kleine problemen die onvermijdelijk opduiken. We hebben het team voorzien van goede en voedzame maaltijden (twee keer per dag bij de branding afgeleverd), waardoor het team zich kon concentreren op haar technische activiteiten. Langzaam maar zeker begon iedereen zijn draai te vinden in een eenvoudige maar effectieve dagelijkse routine.

Een van onze grootste uitdagingen was mensen en voorraden naar het eiland te brengen. Bij het maken van de planning was het Rob’s grootste zorg om de hams en uitrusting aan land te krijgen door de branding. Tijdens zijn eerste expeditie in 1998 naar het eiland Nikumaroro (Phoenix eilanden) zijn verschillende TIGHAR’s gestrand in het kanaal naar de kust. Bij de volgende expedities naar de Phoenix eilanden, was hij zich zeer bewust van het gevaar van de branding. Het kanaal dat door het Amerikaanse leger is aangelegd door het rif van Baker eiland is al lang verdwenen. Zelfs met behulp van dat kanaal verloor de marine 11 landingsboten in de Tweede Wereldoorlog!

Toch maar een rubberboot

Rob wist dat de grote, comfortabele landingsboten van NAI’A te groot zouden zijn om golven te trotseren, dus keek hij naar het soort boot dat de Australische Surf Livesavers gebruiken: kleine opblaasbare boten met een zachte bodem en 25 pk motoren. Hij kocht de grootste opblaasboot die hij kon vinden en een gloednieuwe motor exclusief voor deze expeditie. Zijn werk bestond uit het heen en weer varen naar het strand met de DXpeditie leden en hun uitrusting in zijn flitsende kleine rode sportboot. Zijn vrouw, Cat, wees erop dat veel mannen tijdens de midlifecrisis hun luxe auto inruilen voor een flitsende rode Porsche, maar Rob een kleine rubberboot kocht!

De bemanning van NAI’A was niet bang uitgevallen. Bij elke landing zette Rob ze net buiten de branding af en zwommen ze naar het strand. Wachtend op de juiste golf bracht hij de sportboot naar het strand waarbij de motor uit het water werd getild. De bemanning op het strand hielp met het keren van de boot om met de volgende golf terug te varen. Uitstappen was nog erger, de boot was altijd zwaar beladen met mensen of uitrusting, wat precies moest worden getimed. Tijdens bijna honderd landingen ging het bij twee van de landingen bijna mis, maar uiteindelijk kwam iedereen aan land en weer terug bij de NAI’A maar wel vaak helemaal doordrenkt!

Wisseldiensten

Slechts een deel van het team verbleef ’s nachts op het eiland i.v.m. de vergunning. Daarom hebben we een wisseldienst ingesteld tussen een verblijf op de boot en het eiland. Dit bleek een winnende strategie te zijn omdat het de team leden de tijd gaf om goed uit te rusten (slapen op het eiland met al het vogelgeluid was bijna onmogelijk), om een warme douche te nemen en om de was te doen. Een drankje bij zonsondergang werd een dagelijkse ritueel op het zonnedek. We hebben vaak dolfijnen voorbij zien zwemmen en sommigen hebben de zogenaamde ‘groene flits’ bij zonsondergang gezien.

Plastic troep

De bemanning heeft nog op een ochtend een aantal uren besteed aan het opruimen van het strand. We hebben honderden slippers, flessendoppen, tandenborstels, plastic flessen en ga zo maar door gevonden. Het is schokkend om te zien hoeveel plastic er in de buurt is, zelfs hier, in deze uithoek. We hebben het gebruik van plastic flessen (voor eenmalig gebruik) bij NAI’A altijd ontmoedigd en binnenkort zullen strengere regels van kracht worden. Elk klein beetje helpt … let maar op!

Twee dagen voor het einde van hun verblijf op het eiland bereikte het HAM-team haar doelstelling van 60.000 QSO’s. Hiermee was deze DXpeditie een onmiskenbaar succes: de druk was van de ketel en iedereen slaakte een zucht van opluchting. Het team ging er in de laatste twee dagen nog flink tegenaan aan om een nog hoger aantal QSO’s te bereiken.

Nu was de tijd gekomen om het kamp af te breken en dat ging veel gemakkelijker dan het opbouwen. Het HAM-team zwom practisch het gehele stuk terug naar het schip, ze konden niet wachten op warme douches, lekker eten en comfortabele bedden voor de komende zes dagen terug naar Fiji!

Nadat we iedereen en alles weer aan boord hadden was het tijd om afscheid te nemen van Baker eiland. Het is echt een bijzondere plek met een ongelooflijke geschiedenis en het zijn de DXpedities zoals deze die de geschiedenis levend houden.

Courtesy: Vanessa & Rob of NAI’A